Saxofonist Efraïm Trujillo werd geboren in Lynwood, Californië in 1969, maar hij studeerde in 1994 af aan het Conservatoriun van Amsterdam en maakt sindsdien deel uit van de Nederlandse c.q. Amsterdamse Jazzscene. Hij maakte 13 albums met de fantastische Afro Caribische Jazz Band Fra Fra Sounf, sinds 1996 is hij lid van de New Collective Big Band, hij speelde mee op alle cd’s van de groep. Tussen 2005 en 2019 was hij lid van de Ploctones met o.a. Anton Goudsmit op gitaar, ook speelde hij jarenlang met The Ob6essions en met The Preacher Men maakte hij vier fantastische albums. Ik ben al jarenlang fan van deze saxofonist, op dit album gaat het om een eerbetoon aan zeven van zijn favoriete saxofonisten, te weten Gato Barbieri, Stan Getz, John Coltrane, Joe Henderson, Dexter Gordon, Sonny Rollins en Eddie Harris, voor het merendeel ook mijn helden.

Efraïm Trujillo (tenorsaxofoon) wordt hier begeleid door Jeroen Vierdag (contrabas en basgitaar), Sjoerd van Eijck (vleugel, Fender Rhodes), Dirk de Nijs (drums), afgezien daarvan horen we op het openingsnummer “Gato” Leonid Munoz Hernandez op percussie. Het album begint dus met “Gato”, natuurlijk een eerbetoon aan de Argentijnse saxofonist Gato Barbieri die in de jaren ’70 een enorme populariteit genoot met zijn mix van free jazz en Latin jazz en een belangrijke rol speelde in de geruchtmakende film Last tango in Paris in 1972. Ik heb zijn albums als The Third World en Fenix indertijd grijs gedraaid en ze staan nog steeds in de kast. En vanaf de eerste noot in “Gato” hoor je de typische sound van Barbieri, Trujillo weet hem perfect neer te zetten zonder een echte kopie te creëren. “Dolphins” is een bewerking van On Green Dolphin Street van Stan Getz dat Efraïm voor het eerst hoorde op The Stan Getz Quartet in Paris. Ik heb Stan Getz relatief laat ontdekt met mijn voorkeur voor power blazers, dit klinkt fantastisch.

De keuze voor John Coltrane in “Training Session” min of meer gebaseerd op Giant Steps en “Slow your roll” een soort van Calypso gebaseerd op St. Thomas van Sonny Rollins liggen duidelijk voor de hand, grootheden als ze zijn. “Dexterosity” geschreven als eerbetoon aan Dexter Gordon valt bij mij ook in prima vaarwater als grote fan die Dexter ook kende uit mijn tijd in het Bohemia Jazz Cafe en daar ook zijn favoriete glas cognac inschonk. Joe Henderson is altijd in mijn oren een wat onderschatte tenorist geweest, volop aanwezig in mijn platenkast en daarom is “Hands Free” een terechte bijdrage aan hem. “Swing like Eddie”, gewijd aan Eddie Harris is een eenmansgebeuren van Efraïm door middel van loops en andere elektronische gadgets, Eddie staat ook in de kast maar met een cd voordat hij met zijn el. versterkte sax aan de haal ging, deze vertolking van Trujillo klinkt overigens prima.

Een uitermate geslaagd album, buiten de grote namen mis ik toch wel een paar namen die ik zeker gezien Efraïm’s werk met de Preacher Men wel had verwacht zoals een Arnett Cobb, Von Freeman en Illinois Jacquet, maar misschien een volgende keer.

Jan van Leersum